I njohur ndryshe si Kristo Shuli, u lind në fshatin Marjan të Korçës. Kur ishte ende fëmijë familja e tij shpërngulet në qytetin e Korçës, ku kalon dhe fëmijërinë. Më pas, djalosh i rritur, diku rreth tridhjetëvjetëshit të fundit të shekullit XIX, si shumë bashkëvendës të tjerë te zonës, mërgon për arsye ekonomike në Greqi. Thuhet se zejen e fotografisë e nxuri në Athinë, në rrethana që kanë mbetur të panjohura dhe ndoshta të tilla do të mbeten gjer në fund.<br><br>
Në Athinë, në këtë periudhë ekzistonte një komunitetit i madh shqiptarësh, kryesisht nga juglindja e vendit, të cilët nxirrnin rregullisht edhe gazetën e tyre “Zëri i Shqipërisë” (H ΦΩNH THΣ AΛBANIAΣ), e cila ishte një ndër organet e para të shtypit shqiptar të Rilindjes Kombëtare. Sulidhi për shumë vite ishte bashkëpunëtori kryesor i saj dhe botonte shpesh shkrime me frymë patriotike me qëllim zgjimin kombëtar. Në këto vite udhëton në kolonitë e shqiptarëve të Stambollit, Egjiptit, Bukureshtit - udhëtime të cilat duhen t’i kenë trazuar edhe më ndjenjat e djaloshit për çështjen kombëtare. Ideja për pavarësi nga Perandoria Osmane kishte zgjuar nacionalizmin shqiptar, dhe kolonitë e shqiptare të diasporës përmes botimeve dhe gazetave të tyre ishin kthyer në qendrat kryesore të përhapjes dhe propagandimit të idesë së shtetit të pavarur shqiptar.<br><br>

Kanë mbetur të panjohura arsyet e kthimit të Sulidhit në Shqipërinë e trazuar, diku në fundshekullin XIX. Rreth viteve 1890, ndoshta ca më herët, vendoset përfundimisht në Korçë, ku hap edhe një studio fotografie në oborrin e shtëpisë së tij, duke u bërë kështu ndër të parat (në mos e para) studio fotografike në qytet.<br><br>

Dëshmitë më të hershme të aktivitetit të tij fotografik në Korçë datojnë diku rreth viteve 1893. Tek disa printe të hershme hasim edhe vulën e parë të studios të shkruar në greqisht “Fotografi e Kristo Sulidhit nga Korça”, e cila nuk përdoret më në vitet në vijim. Personazhet e fotografuara më së shumti në këtë kohë u përkasin shtresave të pasura të qytetit, të cilat të habitura nga magjia e fotografisë dëshironin të kishin një portret të vetin si kujtim, vetëm ose me familjarë.<br><br>

Pak vite më pas, subjektet e fotografuara fillojnë e bëhen më të larmishme, duke u plotësuar me portrete, skena të zhanrit, por edhe me shkrepje të bëra jashtë studios. Ndër fotot e veçanta të kësaj periudhe, që dëshmojnë aftësi të mëdha kompozitive, janë shkrepjet e nxënësve të shkollës greke, anëtarët e një vëllazërie të paidentifikuar, trupa e bandës muzikore të qytetit si edhe disa peizazhe nga fshatrat rrotull Korçës.<br><br>

Puna në studio ecën mbroth për Kristo Sullidhin i cili shpejt fiton reputacion në qytetet. Në këtë kohë nxjerr edhe kartonët e personalizuar, shtypur në frëngjisht me logon inprint “Ch.P. Soulides Coritza”.<br><br>

Këtyre viteve u përkasin (1899) edhe shkrepjet emblematike të ‘Mësonjëtores Shqipe të Korçës’, si edhe të ‘Shkollës së Vashave’.<br><br>

Marrëdhënia e ngushtë me Misionin Ungjillor që vepronte në qytet, aktiviteti i të cilit ishte i përqendruar kryesisht në hapjen e shkollave shqipe si dhe në botimin e librit shqip u pa me shqetësim nga kisha e Fanarit. Veprimtaria e tij agjituese për çështjen kombëtare si edhe angazhimi i tij në Mision Ungjillor ngjallën mërinë e autoriteteve osmane, por sidomos të Patrikanës së Stambollit, gjë që solli edhe mallkimin dhe shkishërimin e tij. (Gazeta e Korçës, 21 maj 1938)<br><br>

I damkosur me nofkën ‘Kristo Masoni’, detyrohet të largohet nga Korça për ca kohë. Nuk ka të dhëna të sakta për rikthimin e tij në qytet dhe rihapjen e studios. Periudhën e fundit të jetës ia kushtoi plotësisht fotografisë. Aktiviteti i tij fotografik vijon i pandërprerë deri në fund të viteve 1920. Vdes në Korçë më 1938-n.<br><br>

Pas vdekjes, arkiva e pasur e Kristo Sulidhit (rreth 20 mijë negative në xham) u shkatërrua pothuajse tërësisht, sa prej neglizhencës së familjareve po aq edhe prej mungesës së interesit nga institucionet kulturore të kohës. Mijëra pllaka xhami u dëmtuan nga keqmbajtja dhe më pas u hodhën plehrave. Pothuajse asgjë nuk ka mbetur nga prodhimtaria gjysmëshekullore e këtij pionieri të fotografisë shqiptare. Pak printe origjinale të mbledhura në mënyrë sporadike janë të vetmet dëshmi të mbetura gjallë nga puna e tij.<br><br>

Shkrepjet e anëtarëve të Bandës së Lirisë (1909), grupi i nxënësve të shkollës greke (1895), djaloshi me fes osman në kokë që pozon me biçikletën e sapoblerë (1910), janë ndër shkrepjet më të bukura të historisë së fotografisë shqiptare.<br><br>

Këto pak dëshmi të mbetura, copëza të një prodhimtarie mjeshtërore të pamenduar, na lejojnë të kuptojmë përmasën e kësaj humbjeje shkatërruese për kulturën shqiptare.<br><br>

Rubens Shima

@@@@@@@

Kanë mbetur të panjohura arsyet e kthimit të Sulidhit në Shqipërinë e trazuar, diku në fundshekullin XIX. Rreth viteve 1890, ndoshta ca më herët, vendoset përfundimisht në Korçë, ku hap edhe një studio fotografie në oborrin e shtëpisë së tij, duke u bërë kështu ndër të parat (në mos e para) studio fotografike në qytet.##### ##### ##### Shkrepjet e anëtarëve të Bandës së Lirisë (1909), grupi i nxënësve të shkollës greke (1895), djaloshi me fes osman në kokë që pozon me biçikletën e sapoblerë (1910), janë ndër shkrepjet më të bukura të historisë së fotografisë shqiptare.

@@@@@@@

Kristo Sulidhi | Portret gruaje, Viktori Bratko. Korçë | rreth 1900-1910 | print në letër

@@@@@@@

Kristo Sulidhi | Dhimitër Emanuil Mborja, Jaup Bej Dishnica në pozë me armë | rreth 1905-1910 | print në letër